Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Ευκαιρία να διασωθούν τα 370 αρχοντικά της παραμυθένιας Καστοριάς: εντάχτηκε η παλιά πόλη στο Europa Nostra & στα 7 πιο επαπειλούμενα Μνημεία της Ευρώπης

πηγή www.eirinika.gr
Στη Βιέννη, η Europa Nostra με το Ινστιτούτο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων ανακοίνωσαν ότι η παλιά πόλη της Καστοριάς είναι ένα από τα 7 σύνολα μνημείων σ’ όλη την Ευρώπη που εντάσσονται φέτος στο πρόγραμμα «7 πιο επαπειλούμενα Μνημεία» (7 Most Endangered).

Οι προτάσεις έρχονται απ’ όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες - όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση - και η επιλογή γίνεται σε διάφορα στάδια από ειδικούς. Η ζήτηση είναι μεγάλη γιατί τα μνημεία που επιλέγονται θα τύχουν ιδιαίτερης φροντίδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, φροντίδας που περιλαμβάνει τεχνογνωσία σε πολλούς τομείς, οικονομική υποστήριξη και διεθνή προβολή με στόχο να διασωθούν και να αποβούν βιώσιμα.
Οι ειδικοί θα επισκεφθούν τα επιλεγμένα μνημεία - μεταξύ αυτών και την παλιά πόλη της Καστοριάς και θα συμβάλλουν στην διαμόρφωση βιώσιμων λύσεων, σε στενή συνεργασία με εθνικούς και τοπικούς φορείς, ενώ τα συμπεράσματά τους θα ανακοινωθούν, ως το τέλος του χρόνου, όπως αναφέρει ο Guy Clausse, γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.  Σημαντικό ρόλο θα παίξουν και αυτοί που πρότειναν το μνημείο - στην περίπτωση της Καστοριάς η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος & Πολιτισμού.























Μαζί με τις περιοχές του Ντολτσό και Αποζάρι στην ελληνική πόλη της Καστοριάς, τα ιστορικά μηχανήματα του Θεάτρου Μπούρλα στην Αμβέρσα στο Βέλγιο, οι οχυρώσεις της Αλεσσάνδρας στην 
Ιταλία, οι καμπάνες του Εθνικού Παλατιού της Μάφρας στην Πορτογαλία, οι ξύλινες εκκλησίες στην νότιο Τρανσυλβανία και βόρεια Ολτένια στην Ρουμανία, το αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα «ColourRow» στο Τσερνιακόβσκ στη Ρωσία και η συναγωγή στη Σύμποτσα της Σερβίας έχουν, επίσης, επιλεγεί ως τα επτά μνημεία ή τοπία υπό απειλή στην Ευρώπη το 2014.
«Η ένταξη των μνημείων στον κατάλογο των “7 πιο επαπειλούμενων Μνημείων” ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιριών», δήλωσαν από κοινού ο Dennisde Kergorlay, εκτελεστικός πρόεδρος της Europa Nostra και ο Guy Clausse, γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων: «Θα κάνουμε το παν για να τα σώσουμε. Γιατί τα μνημεία αυτά λένε την κοινή μας ιστορία που δεν θα πρέπει να χαθεί για τις επόμενες γενιές. Και θέλουμε να τονίσουμε ότι φροντίζοντας την κοινή μας κληρονομιά είναι μια πολύ καλή επένδυση της Ευρώπης για την οικονομική ανάπτυξη», συμπλήρωσαν.























Οι γειτονιές του Ντόλτσο και Αποζάρι στην Καστοριά


Η παραλήμνια ορεινή πόλη της Καστοριάς είναι μια από τις ωραιότερες της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Περιέχει πολυάριθμες μεσαιωνικές εκκλησίες που χρονολογούνται από τον 9ο μέχρι τον 15ο αιώνα, όπως επίσης αρχοντικά του 18ουκαι 19ου αιώνα, αποτέλεσμα του πλούτου που προήλθε από το εμπόριο της γούνας. Τα αρχοντικά αυτά είναι από τα σημαντικότερα στην ευρύτερη περιοχή. Σήμερα, οι δύο αυτές γειτονιές αποτελούν το ιστορικό κέντρο που έχει επιβιώσει, με 370 κηρυγμένα διατηρητέα κτήρια εκ των οποίων 351 ιδιωτικά και 19 δημόσια.
Μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές ως αποτέλεσμα της αύξησης του πληθυσμού και της αθρόας κατασκευής σύγχρονων πολυκατοικιών. Η οικονομική κρίση και η επακόλουθη υψηλή ανεργία επιδείνωσαν την κατάσταση. Οι τοπικές αρχές, ΜΚΟ και ιδιώτες συνένωσαν τις δυνάμεις τους για την αναστήλωση των ιστορικών κτηρίων αλλά απαιτείται, επίσης, εθνική και πανευρωπαϊκή υποστήριξη. Η διάσωση της πόλης θα αποτελέσει, επίσης, σημαντικό εργαλείο για την ποθητή οικονομική επανάκαμψη.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Θαυμάσια ιδέα! Η πρώτη βιβλιοθήκη παραλίας στον κόσμο είναι γεγονός και είναι ελληνική (φωτό)

πηγή


www.eirinika.gr
Το Thalatta Seaside Hotel στην Αγία Άννα της Εύβοιας βρήκε έναν πανέξυπνο τρόπο να βάλει τα βιβλία στην καθημερινότητα των διακοπών μας: Δημιούργησε την πρώτη βιβλιοθήκη παραλίας στον κόσμο!



Η εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της βιβλιοθήκης την κάνει να μοιάζει από μακριά με ένα απλό τειχάκι στην άκρη της αμμουδιάς. Αν κοιτάξετε, όμως, λίγο πιο προσεκτικά, θα δείτε ότι τα ρομβοειδή «σκαλίσματα» στο πλάι φιλοξενούν βιβλία.



Προς το παρόν, η βιβλιοθήκη φιλοξενεί περί τους τριακόσιους τίτλους βιβλίων –συνολικά, έχει χωρητικότητα για χίλια βιβλία– σε τέσσερις γλώσσες, ενώ θα εμπλουτίζεται συνεχώς από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου, οι οποίοι καλούνται να φέρουν μαζί τους ένα βιβλίο.



Στο τέλος της καλοκαιρινής σαιζόν, τα βιβλία θα δωριθούν στα σχολεία της περιοχής, στο πλαίσιο των δράσεων της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης του ξενοδοχείου. Τι λέτε λοιπόν; Θα αποκτήσουμε κι άλλες… βιβλιοθήκες παραλίες φέτος το καλοκαίρι; 

Good news: Θέατρο και μάλιστα Εθνικό σε παραστάσεις με θέα το φεγγάρι πάνω σε αρματαγωγό μόνο για τους κατοίκους των νησιών μας (φωτό)

πηγή www.eirinika.gr




Φτάνοντας στο λιμάνι στα Πηγάδια Καρπάθου η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά. Υγρασία και μια μυρωδιά βόθρου αποπνικτική και σχεδόν προσβλητική. Ευτυχώς η γοητεία της νύχτας και η ηρεμία της ανοιξιάτικης θάλασσας επικρατούσε της οσμής και εγώ ήμουν πολύ βιαστικός για να μπορέσω να αναλύσω περαιτέρω την ενόχλησή μου. Είχα φτάσει καθυστερημένος στο νησί με μια δημοσιογραφική αποστολή, καλεσμένος του Εθνικού Θεάτρου για να παρακολουθήσω την παράσταση "Ένας Έλληνας" στο αρματαγωγό "Ρόδος" που έκανε περιοδεία στα λιμάνια της άγονης γραμμής.



Του Θανάση Τρομπούκη στο vice.com

Οι κάτοικοι της Καρπάθου έχουν δημιουργήσει ένα μπουλούκι έξω από το πλοίο. Τους δίνεται σήμα και μπαίνουν προσεκτικά στο εσωτερικό, όπου έχει δημιουργηθεί μία σχεδόν αυτοσχέδια σκηνή με δεκάδες καρέκλες για τους θεατές. Είναι ένα θέατρο στην καρδιά ενός πολεμικού πλοίου. Θαυμάζω την ομάδα παραγωγής της παράστασης για την αριστοτεχνική μεταμόρφωση ενός συμβόλου της μάχης σε έναν χώρο πολιτισμού. Ο κόσμος κάθεται ήρεμος στις λίγο άβολες καρέκλες. Δεν μιλούν δυνατά. Περιμένουν υπομονετικά να ξεκινήσει το έργο. Κι' αν σε οποιαδήποτε άλλη παράσταση οι συντελεστές υποδέχονται ως οικοδεσπότες τους θεατές, εδώ η πραγματικότητα έχει αντιστραφεί. Οι κάτοικοι της Καρπάθου ήρθαν για να υποδεχτούν τους συντελεστές του Εθνικού Θεάτρου για τον κόπο να τους επισκεφτούν στην άκρη του Αιγαίου για να παρουσιάσουν το έργο τους.



Ο Πλοίαρχος ανεβαίνει στη σκηνή για να διαβάσει τα απαραίτητα επίσημα λόγια που έχει γραμμένα στο χαρτί. Η ιδέα του Διευθυντή Σωτήρη Χατζάκη να μετατρέψει ένα πολεμικό πλοίο σε θέατρο που θα ταξιδέψει στην άγονη γραμμή δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συμβολή του Πολεμικού Ναυτικού και του Υπουργείου Άμυνας. Ο ίδιος ο Χατζάκης στην ομιλία του -ευτυχώς δεν την διάβασε από χαρτί- δήλωσε με λόγο σχεδόν πολιτικό πως είναι αδικία να πληρώνουν όλοι μέσω της φορολογίας το Εθνικό αλλά όσοι ζουν εκτός Αθηνών να μην μπορούν να δουν τις παραστάσεις του. Κάπως έτσι του ήρθε η ιδέα για αυτή την περιπέτεια με το "Ρόδος".



Πέντε ηθοποιοί κάνουν την είσοδό τους με ένα ακορντεόν τραγουδώντας «Το πλοίο θα σαλπάρει για λιμάνια ξένα». Η παράσταση «Ενας Ελληνας» αποτελεί μία θεατροποιημένη εκδοχή των Απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη. Η σκηνοθεσία είναι του Περικλή Μουστάκη, ο οποίος στην επόμενη μιάμιση ώρα κατάφερε να μας κάνει όλους να ξεχάσουμε που βρισκόμαστε παρουσιάζοντας μια σύγχρονη παράσταση με συμπαθέστατους φωτισμό και πολύ καλές ερμηνείες από τους Τάνια Παλαιολόγου, Σήφη Πολυζωίδη, Ελένη Γαρυφαλλή, Γιάννη Μπόγρη και Περικλή Μουστάκη.



Ξαφνικά στο πρώτο μισάωρο και ενώ το έργο βρίσκεται σε εξέλιξη μία γυναικεία φιγούρα ανεβαίνει στα σκαλιά της σκηνής. Η ροή του έργου διαταράσσεται. Κάτι συμβαίνει αλλά κανείς μας δεν καταλαβαίνει τι δεν πάει καλά. Ο Σήφης Πολυζωίδης πιάνει την κοπέλα από το χέρι και προσπαθεί να την κατεβάσει από την σκηνή. Εκείνη δεν μετακινείται. Του λέει χαμηλόφωνα: "δεν πιστεύω ότι είσαι εσύ, ότι είσαι εδώ". Μοιάζει σαν χαμένη ηρωίδα του Μακρυγιάννη. Αν δεν ήταν το σούσουρο από τους θεατές, οι οποίοι αναγνώρισαν ότι είναι συντοπίτισσά τους,  είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσε να μείνει σε όλη τη διάρκεια του έργου πάνω στη σκηνή χωρίς να διαταραχθεί στο παραμικρό η ροή του. Εν τέλει δύο άντρες ανέβηκαν στη σκηνή και την απομάκρυναν. Και εγώ έμεινα να θαυμάζω την τόλμη και την ελευθερία της. Σύντομα το έργο μας κέρδισε ξανά. Ο λόγος του Μακρυγιάννη είναι έντονος και περιγράφει όλα τα δεινά του λαού της Ελλάδας, τη διχόνοια, την προδοσία, τον κατακερματισμό. Ο κόσμος παρασύρεται από το κείμενο και τις μεστές ερμηνείες και σηκώνεται όρθιος για να χειροκροτήσει τους συντελεστές στο τέλος της παράστασης.



"Πώς είναι αυτή η εμπειρία;" ρωτησα την Τάνια Παλαιολόγου λίγο αργότερα για να αρχίσει με ενθουσιασμό μικρού παιδιού να μου περιγράφει τη μοναδική εμπειρία του να ζεις σε πλοίο και να βιώνεις σχεδόν κάθε βράδυ το χειροκρότημα των θεατών της άγονης γραμμής.



Ηθοποιοί, ναύτες και αξιωματικοί έχουν γίνει μία παρέα που αστειεύονται για σκηνικά που έχουν ζήσει μέσα στο πλοίο. Αν και οι ηθοποιοί είχαν τη δυνατότητα να μένουν σε ξενοδοχείο στα λιμάνια που αγκυροβολούν, επιλέγουν να μένουν μέσα στο καράβι για να απορροφήσουν την εμπειρία ως το κόκκαλο. Μιλάνε με τέτοιο ενθουσιασμό που προς στιγμή τους ζηλεύω. Μετά θυμάμαι ότι έχω αλλεργία σε οτιδήποτε στρατιωτικό και επανέρχομαι.



Οι θεατές βγαίνουν από το πλοίο ικανοποιημένοι. Οι ηλικιωμένοι ήταν συγκινημένοι από το πατριωτικό περιεχόμενο του έργου, το οποίο στις νεαρότερες γενιές πέρασε μάλλον ήπια. "Ρε φίλε δεν πολυκαταλάβαινα, αλλά ήταν ωραίο" έλεγε ένας παιδί γύρω στα 20 στην παρέα που έβγαιναν selfie μπροστά στο πλοίο. Τα πιτσιρίκια περπατούσαν ζαλισμένα. Πώς να ενσωματώσεις τόσες εικόνες; Εκείνη τη στιγμή δημιουργούσαν παιδικές μνήμες.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Το «Game of Thrones» διχάζει και σοκάρει

πηγή http://www.kathimerini.gr/

ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Η πολυσυζητημένη τηλεοπτική σειρά «Game of Τhrones» βασίζεται στο επικό φανταστικό μυθιστόρημα «A Song of Ice and Fire» του Αμερικανού συγγραφέα George Raymond Martin.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό προς την ποπ κουλτούρα. Οταν μία τηλεοπτική σειρά γίνεται αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης σε όλα τα σοβαρά έντυπα της υφηλίου και ο νέος κύκλος της παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός, δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη επιμένοντας ότι μετά το «Μπερλίν-Αλεξάντερπλατς» τίποτα δεν μπορεί να με σοκάρει ή να με συγκινήσει. Κάπως έτσι ξεκίνησα να βλέπω το πολυσυζητημένο «Game of Τhrones» (GoT). Η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά είναι έμπνευση του Αμερικανού συγγραφέα George Raymond Martin (βασίζεται στο πολυδιαβασμένο επικό φανταστικό μυθιστόρημά του «A Song of Ice and Fire).

Σε κάθε επεισόδιο υπάρχει μία γοητευτική σπλάτερ λεπτομέρεια: ένας αποκεφαλισμός με πίδακα αίματος, ένα παλούκι που μπήγεται σε κάποια τρυφερή καρδιά, ένα γδάρσιμο αλόγου ως φόντο μιας συζήτησης, μια καρδιά που ξεριζώνεται, ένας εμετός που χύνεται ηχηρά στο πάτωμα. Οι κοινοτοπίες του σεναρίου εκφέρονται με σαιξπηρικό στόμφο, με ελάχιστο χιούμορ, το σεξ μοιάζει συχνά να είναι αυτοσκοπός, λίγο γυμνό στήθος εδώ, ένα λεσβιακό φιλί πιο κάτω, ένα βιασμούλης παραπέρα. Την πρώτη φορά σοκάρεσαι, μετά απλώς βαριέσαι και τρως αμέριμνος την πίτσα σου με σάλτσα ντομάτα, συγκρίνοντας το χρώμα της με αυτό που κυλάει από τα στέρνα των πρωταγωνιστών.

Οδυνηρές ανατροπές

Προφανώς δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη με μένα: «Κάποιες σειρές που ανήκουν στην τρέχουσα, τη χρυσή περίοδο, της τηλεόρασης ξεκινούν εντυπωσιακά, αλλά μετά χάνουν την αφηγηματική τους ορμή, και μαζί το παθιασμένο ενδιαφέρον των τηλεθεατών. Το GoT μέχρι στιγμής κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο: αδιανόητες, ενίοτε οδυνηρές, ανατροπές, πολύπλοκοι ήρωες και ηρωίδες, ιλιγγιώδης εμβέλεια αφήγησης, εξαίσια παραγωγή, επιτρέπουν στη σειρά να διεισδύσει στην ουσία της ισχύος και των διακυμάνσεών της», λέει ο Γιάννης Παλαιολόγος, δημοσιογράφος ο οποίος εργάζεται στο διπλανό γραφείο, στην «Καθημερινή».

Κατά τη γνώμη του, «η βία στην οθόνη ενίοτε εξυπηρετεί –όπως τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε– τους σκοπούς του δημιουργού. Για τον Ντέιβιντ Τσέις των Sopranos, ήταν ο τρόπος με τον οποίο υπενθύμιζε στον τηλεθεατή ότι ο Τόνι, εκτός από αγχωμένος πατριάρχης των προαστίων του Νιου Τζέρσεϊ με τον οποίο μπορούσε να ταυτιστεί, ήταν ένα κτήνος. Για τους εμπνευστές του τηλεοπτικού GoT είναι αναγκαίο συστατικό στοιχείο ενός κόσμου (βασισμένου στους μεσαιωνικούς Πολέμους των Ρόδων στην Αγγλία) όπου δεν υπάρχει μονοπώλιο της βίας, αλλά ελεύθερος, αθέμιτος ανταγωνισμός στην άσκησή της – μέχρι καταλήψεως του σιδερένιου θρόνου ή τελικής πτώσεως», διατείνεται.

Ο Κώστας Τσαούσης, επίσης δημοσιογράφος, μάλλον διαφωνεί πως είναι βίαιη σειρά, με δεδομένα όσα συμβαίνουν γύρω μας τις τελευταίες εβδομάδες. «Τα μάθατε τα νέα; Τα αδέλφια Λάνιστερ –ο Τζέιμι και η Σέρσεϊ– βρέθηκαν, σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων της Οδησσού, της Μαριούπολης, του Ντόνετσκ και του Σλαβιάνσκ, να πρωταγωνιστούν στις αγριότητες, μεσαιωνικής έμπνευσης, των τελευταίων εβδομάδων στα εδάφη της Ουκρανίας. Ηταν για εκείνους το «τέλειο σκηνικό», η απόλυτη διαδοχή του τηλεοπτικού GoT, με την πραγματικότητα της πιο σκοτεινής πλευράς της Ευρώπης. Εκεί όπου ακόμη και ο σαιξπηρικός Ριχάρδος ο Γ΄ θα ένιωθε ξεπερασμένος για να ξεδιπλώσει τις ίντριγκές του που έσπερναν τον θάνατο», εκτιμά.

«Δεν ξέρω –ειλικρινά– τι με σοκάρει περισσότερο: η σκηνή όπου τα αδέλφια Λάνιστερ, δίπλα στο άταφο κουφάρι του νεκρού παιδιού τους, αποθεώνουν με όση βιαιότητα διαθέτουν τον «έρωτά» τους ή οι εικόνες των τηλεοπτικών συνεργείων για όλα όσα ακολούθησαν την πυρπόληση του Μεγάρου των Συνδικάτων στην Οδησσό;» αναρωτιέται ο κ. Τσαούσης. Και καταλήγει: «Ο παγανιστικός κόσμος του Martin, που είναι λίγο έως πολύ η προϊστορία της ηπειρωτικής Ευρώπης, μπορεί να δημιουργεί ένα εκρηκτικά ενδιαφέρον τηλεοπτικό προϊόν –τα επεισόδια του τέταρτου κύκλου της σειράς προβάλλονται από τη Nova–, αλλά σήμερα βρίσκει εκατομμύρια οπαδούς πέραν της οθόνης και του καναπέ στη πραγματική ζωή. Είναι όλοι εκείνοι οι Λάνιστερ της καθημερινής ζωής που δεν θα δίσταζαν να λιντσάρουν την Κοντσίτα για “προσβολή” του προέδρου Πούτιν…».

Από την πλευρά της, η Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη, υποψήφια διδάκτωρ της Φιλοσοφίας των Κοινωνικών Επιστημών στο Παν/μιο Αθηνών, διαφωνεί ακόμη και ότι η σειρά είναι σεξιστική: «Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει τη σειρά σεξιστική. Εγώ από την άλλη βλέπω τις βασικές ηρωίδες να είναι γυναίκες όλων των ηλικιών και των τάξεων, και να υπερβαίνουν τα διάφορα εμπόδια με το μυαλό και το θάρρος τους. Η περιγραφή ενός κόσμου που είναι ακραία σεξιστικός δεν είναι απαραίτητα σεξιστική. Η υπαγόρευση ενός συγκεκριμένου τρόπου συμπεριφοράς και ζωής για τις γυναίκες, είναι. Και το GoT δεν νομίζω ότι το κάνει. Γι’ αυτό και αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν ήρωα, θα ήταν η Daenerys: ένα νεαρό, μικροκαμωμένο και άπειρο κορίτσι που εξελίσσεται στην πιο δυναμική και φιλελεύθερη ηγέτιδα σε ολόκληρη τη φαντασιακή επικράτεια, υπέρμαχο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας». Η ίδια πιστεύει ότι το σενάριο είναι αρκετά αληθοφανές: «Το GoT μου αρέσει κατ’ αρχήν γιατί ανήκει στο είδος του epic fantasy χωρίς, όμως, να βασίζεται στην παράδοση του παραμυθιού αλλά της Ιστορίας. Πολλά από τα γεγονότα θυμίζουν έντονα τον Πόλεμο των Ρόδων και γενικά την αγγλική ιστορία πριν από το 1688, ενώ ο σκληρός νατουραλισμός συνδυάζεται με ελάχιστες μεταφυσικές εξαιρέσεις σε ένα κλίμα τόσο ρεαλιστικό που θυμίζει ιστορικό μυθιστόρημα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι ακόμα και μαθήματα βασίζονται πλέον στη σειρά και στα βιβλία, για να διδάξουν οικονομικά, πολιτική φιλοσοφία και θεωρία παιγνίων», εξηγεί.

Κριτική από έναν 16χρονο μπλόγκερ
Ο Θοδωρής Λ. είναι 16 ετών, μαθητής Λυκείου, κι έχει το δικό του blog, στο οποίο γράφει κριτική για ταινίες. Η αγαπημένη του ταινία για το 2013 ήταν «Η θλιμένη Τζάσμιν» του Γούντι Αλεν, ενώ στην πρώτη δεκάδα έχει συμπεριλάβει το ιρανικό «Παρελθόν» και τη «Ζωή της Αντέλ». Το «Game of Thrones» δεν του άρεσε: «Παρότι πολλοί φίλοι μου με παρότρυναν να αρχίσω αυτή τη σειρά, δεν θέλησα ποτέ να ασχοληθώ παραπάνω από την παρακολούθηση 4-5 επεισοδίων. Και αυτό, διότι το “GoT”, παρ’ όλη την ιδιαίτερη αισθητική του, αποτελεί ακόμα ένα προϊόν το οποίο, παρότι φαντάζει ξεχωριστό και πρωτότυπο, είναι απόλυτα επίπεδο από νοήματα και αν κάποιος αφαιρέσει το πέπλο των εφέ και της ατμόσφαιρας, δεν μένει τίποτα παρά μια συντηρητική ιστορία», λέει. Εξοργιστική θεωρεί την προσπάθεια των παραγωγών να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους τραβώντας από τα μαλλιά τη διάρκεια των επεισοδίων. «Μόνο και μόνο το ότι έχει τραβήξει τόσο πολύ σε διάρκεια (και τα βιβλία, συνεπώς και η σειρά) δείχνει ξεκάθαρα την εμπορική προσέγγιση των δημιουργών. Αν κάποιος θέλει να πει κάτι μέσα από το έργο του, δεν χρειάζονται τόσες χιλιάδες σελίδες για να το κάνει. Οσο καλογραμμένα κι αν είναι τα βιβλία και όσο καλογυρισμένα τα τηλεοπτικά επεισόδια, το συμπέρασμα είναι πως το “GoT”, όπως και άλλες δημιουργίες, αφού κέρδισε το κοινό και τους κριτικούς, μετατράπηκε σε ένα καθαρά εμπορευματοποιημένο και φλύαρο τηλεοπτικό προϊόν», πιστεύει.
Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη που βαρέθηκε.

Νεανικοί έρωτες κρυμμένοι στις στρώσεις ενός μουσακά: Μόλις κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του σπουδαίου Επίκουρου


πηγή http://www.iefimerida.gr/
Το σύμπαν του ήταν φτιαγμένο από γεύσεις και μυρωδιές και υφές τροφών, τα κείμενά του για την γαστρονομία διαμόρφωσαν το ελληνικό κοινό και δημιούργησαν μια μοναδική σχολή. Ο σπουδαίος κριτικός εστιατορίων, φιλόσοφος της γαστρονομίας Επίκουρος που χάθηκε πρόσφατα βυθίζοντας στο πένθος όσους τον γνώρισαν μέσω των κειμένου του, αποκαλύπτεται μέσω της αυτοβιογραφίας του «Η γεύση της μνήμης – Αναμνήσεις και εξομολογήσεις ενός κριτικού εστιατορίων» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ικαρος.
Ως Αλβέρτος Αρούχ, αλλά και ως Επίκουρος -δρόμοι παράλληλοι, που όμως τέμνονται-, ο συγγραφέας αφήνεται στις γεύσεις της ζωής του να τον οδηγήσουν να αφηγηθεί την ιστορία του. Κι αυτή ζωντανεύει, ζωντανεύοντας μαζί της και τη γεύση της μνήμης.

Γεύση και μνήμη. Η μία μπλέκεται με την άλλη, την ανασύρει, την προκαλεί.  Το νήμα μιας ολόκληρης ζωής ξετυλίγεται ακολουθώντας γεύσεις και μυρωδιές, αποτυπώματα ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο, ίχνη που μεταξύ τους ενώνονται και ξεχωρίζουν για να συναντηθούν ξανά. Τα παιδικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη έχουν γεύση από τσούσκες καυτερές κι από τον μπακαλιάρο του Αρίστου στα Λαδάδικα. Νεανικοί έρωτες κρυμμένοι στις στρώσεις του μουσακά· ένα ψωμί ζυμωτό με φρέσκια μυζήθρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, γεύμα χαραγμένο στο μυαλό για πάντα. Ανάμεσα από πάπιες ψητές, τζιγεροσαρμάδες και εξαίρετα κρασιά, από φοιτητικές εστίες στο Εδιμβούργο και εστιατόρια του Παρισιού, ένας κόσμος ξεπροβάλλει στο φως και ζωντανεύει.
Κάθε νέα μπουκιά ανασύρει από τη μνήμη ήχους, πρόσωπα, χρώματα, τοπία, συναισθήματα, κι όλα αυτά μαζί ξαναφέρνουν στο νου τις γεύσεις που τα συνόδευαν. Κι η ζωή προχωράει. Η αφήγηση και το συναίσθημα συναντώνται.

Ποιός ήταν ο Αλβέρτος Αρούχ, ο δικός μας Επίκουρος
Ο Αλβέρτος Αρούχ (1950-2014) έγινε γνωστός ως κριτικός εστιατορίων και συγγραφέας, με το ψευδώνυμο Επίκουρος. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά ΒΗΜΑGourmet, Harper's Bazaar, Ε και Gourmet της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, View της Κυριακάτικης Καθημερινής, Status, Men και Ευ Ζην, τις εφημερίδες City Press και Κέρδος, και το φιλοσοφικό περιοδικό Cogito.
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τα βιβλία: «Comedo Ergo Sum: Δέκα διάλογοι για το πνεύμα του φαγη­τού» (Νόβολι, 2011), «Art Cuisine: Το φαγητό ως τέχνη» (Imako, 2006) το οποίο κέρδισε το πρώτο παγκόσμιο βραβείο στην κατηγορία Food Literature των Gourmand World Cookbook Awards 2007, «Κριτική του γευστικού λόγου» (Κέδρος, 2006), «Γεύσεις από Σεφαραδίτικη Θεσσαλονίκη» (Φυτράκης, 2002), και τους οδηγούς εστιατορίων Αθήνας: «Only the Best» (Axon Εκδοτική, 2001) και «Οδηγός εστιατορίων 2011 Αθήνας και Πειραιά» (ειδική έκδοση της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας). Κείμενό του για τον μοντερνισμό στη γαστρονομία δημοσιεύθηκε στη συλλογή «Το μοντέρνο στη σκέψη και τις τέχνες του 20ού αιώνα» (Αλεξάνδρεια, 2013).
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφόρησε το προτελευταίο βιβλίο του, «Η Νέα Ελληνική Κουζίνα: Περί της ελληνικότητας του μουσακά, της γαστρονομικής μας ταυτότητας και της ανανέωσής της» (2012), ενώ κείμενό του περιλαμβάνεται στην επετειακή έκδοση «Για μια επέτειο» (2013).

Workcamp στο μουσικό φεστιβάλ της λίμνης Leigo-εργασία και διακοπές!

πηγή http://www.elculture.gr/

Η εβδομαδιαία πρόταση εθελοντισμού από τους Citizens in Action
stories from the sea ελcBLOG - Workcamp στο μουσικό φεστιβάλ της λίμνης Leigo
16.05.2014
Κείμενο: ελc team
Οι Citizens in Action αυτή τη βδομάδα σας προτείνουν να συμμετάσχετε σ' ένα μοναδικό μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνεται στη λίμνη Leigo στη Νότια Εσθονία, σε περιοχή με πλούσιο και πανέμορφο φυσικό περιβάλλον.
Το φεστιβάλ διοργανώνει ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός Leigo Concerts σε συνεργασία με την οργάνωση EST-YES και η ιδιαιτερότητά του έχει να κάνει με το γεγονός ότι διεξάγεται στη φύση, με τις μουσικές μπάντες να παίζουν σ' ένα μικρό νησί μέσα στη λίμνη Leigo και το κοινό να παρακολουθεί από τις ακτές γύρω απ' τη λίμνη. Στην περιοχή, κοντά στην πόλη Otepaa, υπάρχει η οικοτουριστική φάρμα Leigo, την οποία επισκέπτονται πολλοί τουρίστες όλο το χρόνο. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ και την περιοχή μπορείτε να βρείτε εδώ.

Όσοι συμμετάσχουν ως εθελοντές/ντριες στο workcamp θα εργαστούν κυρίως στην προετοιμασία της σκηνής και των εγκαταστάσεων που χρειάζονται για το φεστιβάλ. Στις εγκαταστάσεις περιλαμβάνονται ο καθαρισμός και η οριοθέτηση της περιοχής, η δημιουργία σημείων πληροφοριών, η συντήρηση των σκηνών, κ.ά. Η δουλειά διαρκεί 6-7 ώρες.
Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ (8 & 9 Αυγούστου) οι εθελοντές μπορούν ν' απολαύσουν τη μουσική μαζί με τους συμμετέχοντες.

Η διαμονή των εθελοντών θα γίνει σε δωμάτια 3-4 ατόμων και θα χρειαστεί να φέρουν μαζί τους sleeping bag. Στις εγκαταστάσεις περιλαμβάνεται μπάνιο, ενώ μία ή δυο μέρες ίσως χρειαστεί να διαμείνουν σε σκηνές. Κατά τη διάρκεια του workcamp οι εθελοντές/ντριες μπορούν ν' απολαύσουν την περιοχή γύρω απ' τη λίμνη, να κάνουν μπάνιο, ηλιοθεραπεία, κανό, αλλά και να επισκεφθούν τα γύρω ιστορικά μνημεία στο Tartu και το Otepaa.
Το διεθνές workcamp θα διαρκέσει από 03.08.2014 έως και τις 12.08.2014.
Για περισσότερες αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο πρόγραμμα εθελοντισμού, αλλά και για να μάθετε λεπτομέρειες για τη διαδικασία συμμετοχής πατήστε εδώ.
**
Για να ενημερώνεστε συνεχώς για τα καινούρια workcamps που ανακοινώνονται μπορείτε να κάνετε like στη σελίδα των Citizens in Action στο facebook
- See more at: http://www.elculture.gr/elcblog/article/leigo-lake-cia-855738#sthash.tgMxMdSJ.dpuf

Η Στοά Εμπόρων υπό το φως της Beforelight

πηγή http://www.elculture.gr/

Μία φωτιστική εγκατάσταση στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας
stories from the sea ελcBLOG - Η Στοά Εμπόρων υπό το φως της Beforelight
12.05.2014
Κείμενο: ελc team
Η ομάδα εικαστικού φωτισμού Beforelight , μετά το «Φωτιστικό σου Αλλιώς» στη Συν-οικία Πιττάκη, επιστρέφει με μία ακόμη εγκατάσταση στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Η εγκατάσταση θα πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή του κόσμου και εθελοντών μέσα στον Μάιο και θα εγκαινιαστεί στις 6 Ιουνίου 2014.  
Η φωτιστική εγκατάσταση "ΑθήΝεον", πραγματοποιείται στο πλαίσιο της δράσης «Ίχνη Εμπορίου» που έχουν σχεδιάσει και επιμελούνται οι Χάρης Μπίσκος και Μάρθα Γιαννακοπούλου. Εντάσσεται στο πρόγραμμα «Έργο Αθήνα» του Δήμου Αθηναίων, με στόχο της αναβίωση της Στοάς Εμπόρων, μέσα από την καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Για τις ανάγκες της φωτιστικής εγκατάστασης «ΑθήΝεον», η ομάδα Beforelight συλλέγει φωτεινές επιγραφές (ταμπέλες) από κλειστά εμπορικά καταστήματα της πόλης. Αναζητά παλιές ή και νεώτερες φωτεινές επιγραφές (νέον, μεμονωμένα φωτεινά γράμματα, ξύλινα ή μεταλλικά κουτιά με πλεξιγκλάς, κ.ά) από εμπορικές δραστηριότητες που συναντάμε συχνά στην αθηναϊκή μητρόπολη και ρίχνουν φως στην εμπορική διάστασή της και το εμπορικό παρελθόν της. Η μεταποίηση των επιγραφών θα πραγματοποιηθεί μέσα από συμμετοχικό εργαστήρι ανοιχτό στο κοινό, στις 24 Μάη και θα συνοδευτεί από παρουσιάσεις και προβολές που σχετίζονται με την τέχνη της επιγραφής.
Το ανοιχτό κάλεσμα που απευθύνει η ομάδα προς το κοινό σε μία συμμετοχική διαδικασία εύρεσης φωτεινών επιγραφών, έχει ως εξής: 
Κάντε μια βόλτα στη γειτονιά σας, ανιχνεύστε κλειστά καταστήματα και στείλτε μας φωτογραφίες από τις επιγραφές τους, με τα τηλέφωνα των ιδιοκτητών τους και την ακριβή τοποθεσία τους στη σελίδα μας στο facebook! Η ομάδα θα επικοινωνήσει μαζί σας/μαζί με τους ιδιοκτήτες και θα εντάξει την επιγραφή που ανακαλύψατε σε μια συλλογική φωτιστική εγκατάσταση. Το τελικό αποτέλεσμα θα παραπέμπει σε ένα προσωρινό "μουσείο" φωτεινής επιγραφής στο κέντρο της Αθήνας και θα αναβιώνει εικαστικά ένα πρώην εμπορικό χώρο και εικονικά ένα ρετρό φωτεινό σύμπαν Αθηναϊκής μητρόπολης.
e-mail επικοινωνίας με την ομάδα: beforelight@gmail.c
- See more at: http://www.elculture.gr/elcblog/article/beforelight-ixni-emporiou-851739#sthash.S6KcDxI9.dpuf

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Δύο νέα θεματικά μουσεία από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Πειραιώς: Το μουσείο Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Ιωάννινα και το Μουσείο Μαστίχας Χίου

Δύο νέα Μουσεία πρόκειται να προστεθούν, στην επόμενη διετία, στο δίκτυο των επτά θεματικών Μουσείων του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ). Πρόκειται για το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Ιωάννινα και το Μουσείο Μαστίχας Χίου.

Εντός του Κάστρου των Ιωαννίνων
Ταυτόχρονα, με την έμφαση που δίνεται στα Ιωάννινα και την Ήπειρο αναδεικνύεται το κοινωνικο- οικονομικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν τα τοπικά εργαστήρια, καθώς και η ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα της περιοχής, που συνδέεται στενά με την αργυροτεχνία. Ειδικότερα, το Μουσείο Αργυροτεχνίας αναπτύσσεται εντός του Κάστρου των Ιωαννίνων και πιο συγκεκριμένα στον δυτικό προμαχώνα της νοτιανατολικής ακρόπολης. Η μόνιμη έκθεση θα έχει ως κύριο στόχο να παρουσιάσει την τεχνολογία της αργυροτεχνίας μέσα από τη διαχρονική διάστασή της και να περιγράψει το πλέγμα εργαλειακού εξοπλισμού και τεχνικών.


Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας.
Στην περιοχή των Μαστιχοχωρίων

Το Μουσείο Μαστίχας Χίου χωροθετείται στη νότια Χίο, στην περιοχή των Μαστιχοχωρίων. Η μόνιμη έκθεση θα πραγματεύεται τη μαστίχα Χίου ως μοναδικό προϊόν. Στοχεύει να αποτυπώσει την τεχνική της παραδοσιακής καλλιέργειας, να παρουσιάσει την ιστορία του προϊόντος, την εξέλιξη της προβιομηχανικής και βιομηχανικής τεχνολογίας για την παραγωγή, εκμετάλλευση και διάθεση της μαστίχας και να αναδείξει τις ποικίλες της χρήσεις.

Τα επτά θεματικά Μουσεία του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς υποδέχονται περισσότερους από εκατό χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούν και ως εκπαιδευτικά και πολιτιστικά κέντρα καθώς σε ετήσια βάση διοργανώνονται δεκάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις και εκπαιδευτικές δράσεις για παιδιά και νέους.

Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης.
Τα Μουσεία του ΠΙΟΠ που βρίσκονται ήδη σε λειτουργία


Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας
Το Μουσείο στοχεύει στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού και στη διάσωση της γνώσης για τα παραδοσιακά επαγγέλματα στη Στυμφαλία Κορινθίας. Αποτελεί μια σημαντική μονάδα για την καλλιέργεια της οικολογικής συνείδησης, καθώς και έναν ισχυρό πόλο έλξης πολιτιστικού τουρισμού στην ευρύτερη περιοχή.Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας
Το Μουσείο στοχεύει στην ανάδειξη της ιστορικής ταυτότητας του εργοστασίου Τσαλαπάτα και της εξέλιξης της πλινθοκεραμοποιίας στον ελληνικό και διεθνή χώρο, σε συνάρτηση με τη βιομηχανική ιστορία της πόλης του Βόλου.

Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου
Το κοινοτικό ελαιοτριβείο στην Αγία Παρασκευή Λέσβου έχει συντηρηθεί και μετατραπεί σε μουσειακό χώρο. Στο κυρίως κτήριο αναδεικνύεται ο ιστορικός μηχανολογικός εξοπλισμός και παρουσιάζεται αναλυτικά η διαδικασία παραγωγής ελαιόλαδου.

Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου.
Μουσείο Μετάξης
Στο παραδοσιακό Αρχοντικό Κουρτίδη παρουσιάζονται η ιστορία του μεταξιού, τα στάδια εκτροφής των μεταξοσκωλήκων, η επεξεργασία του μεταξιού, καθώς και το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο της μεταξουργίας στην περιοχή.

Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης
Είναι το πρώτο υπαίθριο Μουσείο προβιομηχανικής τεχνολογίας στην Ελλάδα, βραβευμένο από την Europa Nostra. Πρόκειται για αναστηλωμένο συγκρότημα υδροκίνητων βιοτεχνικών εγκαταστάσεων στην περιοχή της Δημητσάνας, το οποίο περιλαμβάνει αλευρόμυλο, νεροτριβή, βυρσοδεψείο και μπαρουτόμυλο.

Μουσείο Μαρμαροτεχνίας.

Αποτελεί το πρώτο Μουσείο τεχνολογίας μαρμάρου στην Ελλάδα. Στους χώρους του παρουσιάζονται οι παραδοσιακές τεχνικές, ο εργαλειακός εξοπλισμός των μαρμαροτεχνιτών, καθώς και το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν τα τηνιακά εργαστήρια.

Μουσείο Ελιάς και του Ελληνικού Λαδιού
Στο Μουσείο, μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα, παρουσιάζονται οι ποικίλες οικονομικές, χρηστικές και συμβολικές όψεις της ελιάς και του λαδιού, από την αρχαιότητα έως σήμερα, καθώς και η τεχνολογία της ελαιοπαραγωγής, από την προϊστορική έως την προβιομηχανική περίοδο.

Wall paintings recounting Jerusalem’s crusader history revealed

πηγή http://www.heritagedaily.com/

store1

Wall paintings recounting the Crusader history of Jerusalem were recently discovered when the sisters of Saint-Louis Hospital, near the Old City of Jerusalem, were organizing the storerooms.

In addition, a burst water pipe in the building revealed drawings that were concealed beneath modern plaster and paint.
In the wake of the discovery, IAA conservators came to the hospital and assisted the sisters with ‘first aid’ in cleaning and stabilizing some of the wall paintings. The paintings are in the style characteristic of monumental church decorations of the nineteenth century, with close attention to small details and motifs drawn from the world of medieval art.
Saint-Louis Hospice – an impressive two story structure built in the Renaissance and Baroque style – is situated next to the Jerusalem municipal building and bustling IDF Square, outside the Old City walls and opposite the New Gate.
The place is named after St. Louis IX, King of France (the leader of the Seventh Crusade 1248–1254 CE) and was opened to the public in 1896. Today, parts of the building are not opened to visitors because it serves as a hospital and hospice for the chronic and terminally ill.
The hospital is run by the Sisters of St. Joseph of the Apparition. This order treats the sick regardless of religion, age or sex. Besides the sacred work performed there, the inside of the building contains a fascinating historical narrative and an artistic treasure.
store2
De Piellat’s paintings adorn the walls of the hospital. Credit IAA
The hospital was founded at the initiative of a French count, Comte Marie Paul Amédée de Piellat, a man of many accomplishments, an intellectual and devout Christian who visited Jerusalem a number of times in the second half of the nineteenth century, and passed away there in 1925.
The ancient landscape of the Holy Land and Jerusalem in particular, were deeply etched in de Piellat’s personality and strengthened his Christian faith. De Piellat was shocked by the meager Catholic presence in Jerusalem and was concerned about the increasing power of the Greek Orthodox Church and its representatives in Jerusalem.
The count decided to act and between 1879 and 1896 he constructed the hospital which replaced a smaller, more modest facility in the Christian Quarter inside the Old City walls. He subsequently established another enormous and spectacular compound nearby – Notre Dame de France, a hostel designed to serve Christian pilgrims and provide for their needs.
The particular area the count selected for constructing the hospital was not accidental. De Piellat considered himself a descendant of the Crusaders, as well as the last Crusader. He wished to continue the work of those Latin kings, knights and nobility who were in Jerusalem some nine hundred years before. Therefore, he chose to locate the hospital in the historic area where the army of the Norman king Tancred camped, before it, together with Tancred’s allies, breached Jerusalem’s city walls in 1099 CE and vanquished the city by storm.
De Piellat, who was also an artist, adorned the walls of the hospital and its ceiling with huge paintings portraying Crusader knights in their armor and wearing swords. Alongside these giant figures he painted the heraldry (symbols/signs) of the French knights’ families, wrote their names and noted their genealogy. He also added the symbols of the Crusader cities, symbols of the military orders and monastic orders. The sight was spectacular; the enormous halls and endless rooms of the hospital were illuminated with the Crusader history of Jerusalem.
The Turks took possession of the building during the First World War (1914–1918). They covered the breathtaking frescoes with black paint. At the end of the war the count returned to the hospital in his old age. De Piellat devoted the rest of his life to removing the black paint and re-exposing the frescoes. He passed away at the hospital in 1925.
Interest was recently renewed in the lost and concealed wall paintings when they were revealed once again in all their glory. These magnificent paintings are a piece of history and a rare work of art. Funds are currently needed for their conservation, exposure and documentation. It should be noted there is no intention of turning the hospital into a tourist attraction in order that the humble and quiet sacred work done there may continue.
Header Image : The room that was used as a storeroom. Other paintings by de Piellat were discovered while reorganizing it. IAA
Contributing Source : IAA

Μάγια Πικάσο / Πέθανε η κόρη του σπουδαίου ζωγράφου

  Η μεγαλύτερη κόρη του Πικάσο, πρωτοστάτησε σε πολλές σημαντικές δωρεές της κληρονομιάς του στο γαλλικό κράτος Η κόρη του Πάμπλο Πικάσο και...